Dünyanın birçok festivalinde büyük ilgiyle karşılanan Kar Korsanları, Faruk Hacıhafızoğlu’nun ilk uzun metraj filmi. Yurtiçi ve yurtdışından aldığı ödüller arasında İran’dan dünya sineması bölümünde aldığı `en iyi yönetmen’ ödülü de var.

Film, 1981 yılında Türkiye tarihinin acımasız darbelerinden birinin başlarında geçiyor. Kars’ta yine çok ağır geçen bir kışın ortasında kömür, elmas değerinde o dönem ve ona sadece birkaç devlet kurumu ve ayrıcalıklı kişiler ulaşabiliyor. Film, ara karnelerin alındığı tatilde oyun oynamak yerine kömür arayışına giren Serhat, Gürbüz ve İbo’nun hikayesini anlatıyor. En temel ihtiyaçlarını karşılamak için verdikleri mücadele, üç arkadaşın hayatın sorumlulukları ve gerçeklerle tanıştıkları bir dönüm noktası olacaktır.

Hacıhafızoğlu da aslında o çocuklardan biri. Kendisi de küçükken orada yaşayan çocuklar gibi kömür toplamaya gidermiş. Filmin otobiyografik yanı konu olduğunda “Serkan karakterinin anne-babası Almanya’da olduğu için en çok o ama hepsinde kendimden, arkadaşlarımdan, tanıdıklarımdan bir parça var.” diyor yönetmen. Filmin fikri de Almanya’da bir aile buluşmasında doğmuş. Çok soğuk bir şubat gününde akıllarına Kars’ın soğuğu gelmiş ve annesi kömür toplama hikayesini anlatmış. Film Berlinale’de gösterildiğinde anne-babası da izleme fırsatı bulmuş. Yönetmen gösterim sonrası şunları söylemiş: “Yıllar önce annem ve babam buraya misafir işçi olarak gelmişti, şimdi bu salonda misafir oyuncu olarak bulunuyorlar.”

Filmin dikkat çeken bir diğer yanı ise tüm oyuncuların yerel olması ve aslında oyuncu olmaması. “Çocuk oyuncuları okullardan bulduk. Bin beş yüz çocuk arasından seçtik. Büyüklerin çoğu da çocukluk arkadaşlarım, komşular. Hatta yoldan geçerken çevirip ikna ettiklerimiz var. Hepsi ilk kez bir oyunun içerisinde oldular.” diyor Hacıhafızoğlu. Film, çok zor şartlar altında 28 günde çekilmiş. Üstelik 130 bin Euro gibi çok düşük bir bütçeyle. Evet, sinema gerçekten de yürek işidir…