Korku ve gerilim seven arkadaşlar aramızda mı? Bu hafta seçtiğim romanlar sizi biraz gerebilir.

Bu duygunun insan beyni üzerindeki etkisini, insanı nasıl ele geçirdiğini, nasıl hükmettiğini merak etmek, üzerinde biraz araştırma yapmak bile bazen ürkütücü olabiliyormuş.

Ya ondan aldığımız hazza ne demeli? Hani yüksekten atlayınca ya da müthiş hızlı bir roller coaster ile hızla iniş yapınca hissettirdiği duygunun verdiği o hazdan bahsediyorum. Tabi ki bir şekilde güvenli olduğuna inanmışızdır. Bu rahatlatıcı olur. Gerilim filmleri ya da romanları da aynı şekilde insana, heyecanda tavan yaptıran o hazzı doyurmak amaçlı yapılmış sanat ürünleridir aslında. Korka korka okuyoruz, tir tir titreyerek izlemeye devam ediyoruz. 

Yapılan araştırmalarda korku filmi izlerken beyinde gerçekleşen aktiviteler MR cihazlarıyla ölçümlenmiş. Korkunun ve kaygının yükseldiği zamanlarda beynin görsel ve işitsel algılarıyla ilgili kısmının daha aktif olduğu gözlemlenmiş. Yani filmler hayal gücümüz zayıfsa kitaplardan daha korkutucu olabiliyor… 

O -Stephen King

Bu alanda çalışmalar yapmış duayen isimlerden Stephen King’den bahsetmezsek yazı eksik kalırdı. Neredeyse bütün kitapları filme de uyarlandı. Ki bunların bazıları hayatımızda çok önemli bir yere sahip.  Yeşil Yol, Esaretin Bedeli, Mahşer, Hayvan Mezarlığı gibi. Kesinlikle son derece başarılı bir isim Stephen King.
O, 1700’lü yıllardan beri, Derry şehrinde yaşayan insanları öldüren ve her 27 yılda bir uyanan bir yaratıktır. Kendilerine Kaybedenler Kulübü adını takan yedi çocuk O’nu fark eder ve peşine düşer. Ama O şehir kurulduğundan beri burada yaşadığı için aynı zamanda şehrin kendisidir.
İlk sayfadan itibaren okuyucuyu etkisi altına alan korku-gerilim türündeki bu romanı elinizden bırakmanız çok güç olacak…

KEMİK BAHÇESİ -Tess Gerritsen

Çok başarılı bir isim, bir kadın yazar Dr. Tess Gerritsen.
‘Kadın Yazar’ ibaresini özellikle söylemek istedim. Çünkü çok eskilerde bu pek kabul görmezmiş. Bu nedenle kadın yazarlar tarafından yazılan romanlar ya isimsiz, ya farklı isimlerde ya da sadece soy isimleri kullanılarak basılırmış. Birkaç örnek ister misiniz?  Şu meşhur Harry Potter ve yazarı J.K. Rowling mesela. Yayıncıları bir kadın tarafından yazılan büyücü hikâyelerinin çok fazla okunmayacağını düşünmüş nedense.. 
Sonra Jane Eyre ve Uğultulu Tepeler gibi çok satan klasik romanların yazarları üç kız kardeş var ama biz onları Bronte Kardeşler olarak tanıdık. “Kendimizi kadın olarak tanıtmak istemedik çünkü kadın yazarlara ön yargıyla yaklaşıldığına dair bir izlenimimiz vardı.” demiş kendi kuşağında abla Charlotte Bronte.
Ve Bülbülü Öldürmek. Birkaç hafta önce bahsetmiştim. Çok etkilendiğim bir başucu romanı. Yazarı Nelle Harper Lee aynı malum sebeplerden ötürü ilk ismini kullanmamış.
İspatlarıyla ortada ki, kadınlar da pekala çok satan romanlar yazabilir. Ve kadınlar da çok iyi korku–gerilim hatta polisiye romanı yazabilir. Agatha Christie gibi, Tess Gerritsen gibi.

Kitabımıza dönecek olursak; 1800’lü yıllarda yazılmış bir mektubun günümüze kadar gelmesi ve tüm birikimiyle satın aldığı evin bahçesinde yabani otları temizlerken ortaya çıkan kemikler, Julia’ın hayatını altüst eder. Julia, merakına yenik düşer ve o kemik kalıntıların peşine düşer. 1800’lü yıllarda yaşanmış olaylara, cinayetlere, entrikalara, korkuya şahit oluyoruz bu kitapta. Karma karışık olayları bile oldukça akıcı bir dille ve sade betimlemeleriyle anlatmayı yine başarmış Tess Gerritsen.

KAFES -Josh Malerman

Okuyucuları tarafından filminden daha etkili olduğu düşünülen -ki bence filme uyarlanmış bütün romanlar öyledir- Kafes çok ilgi gördü. Bol ödüllü bir çalışma olmuş. Ve yazarın diğer kitaplarını da ister istemez merak ediyorsunuz. Özellikle Bird Box, Kırmızı Piyano, Malorie…
İlginç bir şekilde gördükleri bir şeyden dolayı, bilinçsizce kendini öldüren insanların sayısı sürekli artıyor. Ve çare olarak bir göz bandıyla yaşamayı öğreniyorlar. Hayatta kalmak için asla açmıyorlar gözlerini. Tek rehberleri ses. Birbirleriyle olan dayanışmaları, Malorie’nin çocuklarını korumak için verdiği mücadele ve ölüm kalım savaşları…  Peki bu insanları korkutan, intihara sürükleyen gizemli şey nedir?  Hayatta kalmayı, o gizemli şeyden kurtulmayı başarabilecekler mi?
Gerilimi yüksek bir roman Kafes.

Gerilimsiz, korkusuz ama heyecanı eksik olmayan bir hayat diliyorum…

Sağlıkla kalın…
Meral Türkdoğan

Main Image by OpenClipart-Vectors/Pixabay

İnsanın en büyük ideali çevreye, düzene, insana adaletin hakim olmasıdır…

Başlı başına bir mücadeledir yaşamak, değil mi? Zorlu bir mücadele. Kimimiz için geçim sıkıntı bir dertken, kimimiz hayatta kalabilmek için resmen kan dökmüş. Dökmek zorunda kalmış. Çünkü cana kastetmiş zalim.  Acı ya da tatlı, iyinin ve kötünün kucak kucağa yaşadığı bu topraklarda ne olaylara, ne acılara şahit olduk tarih boyunca. 1934 Trakya, 38 Dersim, 55 İstanbul, 78 Maraş, 80 Çorum, 93 Sivas. Öncesi var, sonrası var. Daha niceleri var. Ama sonu yok sanki. İçi tamamen boşaltılan, “milli” denilen değerler yüzünden yeri geliyor kardeşim, komşum dediği birini gözünü kırpmadan öldürüyor, tecavüz ediyor, katlediyor, yakıp yıkıyor insanoğlu. Ne uğruna? Sözüm ona ırkını korumak uğruna, sözüm ona dinini korumak adına, sözüm ona milletini korumak adına. Bu anlayış var oldukça birileri katletmeye devam edecek.

Diğer bir yandan birileri de daha güzel bir gelecek için, adil bir yaşam hakkı için, birileri gözünü açsın, insanlar artık zulüm görmesin diye, çevreye, düzene, insana adalet hakim olsun diye gencecik ömrünü feda etmeye devam edecek. Umutsuz bir temenni benimkisi ama umuyorum bu duyarsızlık, bu ilgisizlik, bu saygısızlık, bu sevgisizlik çok yakında sona erer.

“Sevginin gücü, güce olan sevgiyi yendiği vakit dünya aydınlığa kavuşacaktır.” demiş sanatçı.

Çok haklı…        

EN HÜZÜNLÜ EYLÜL -Osman Balcıgil

6-7 Eylül 1955’te İstanbul’da yaşanan büyük yıkım ya da kıyım. Şüphesiz Türkiye siyasi tarihine kara bir leke olarak geçti. Koltuğunu çok seven politikacılarımızın, milli değerleri kullanarak, her söylenilene çok çabuk kanabilen, kendi iradesiyle düşünmekten aciz, okumaktan, araştırmaktan, meraktan uzak yaşayan bir güruhu nasıl organize ettiğini, nasıl bir canavara dönüştürdüklerini heyecanla okudum. Diğer bir yandan o dönem yaşananları kafamda canlandırmaya çalıştıkça utancım kat be kat arttı. Türk komşuları ile huzur içinde, kardeşçe, bir arada yaşayan Rumların 2 günde cehenneme dönen hayatları, yarım kalmış aşkları, sağlam kurulan ama yok edilen dostlukları, arkadaşlıkları. Gerçekti yaşananlar. Gözümle şahit olmasam da tarih şahit, gerçekti yaşananlar.

Maalesef utanç dolu, acı bir gerçek…

Osman Balcıgil’in diğer romanları gibi, çok akıcı, sürükleyici ve gerçek hikâyelere değinen tarihi romanlarından bir tanesi En Hüzünlü Eylül.

AKILLA BİR KONUŞMAM OLDU -Fazıl Say

Kendi yaptığı bestesiyle, ilk kez 8 yaşında sahneye çıkar. 11 yaşında Avrupa Birliği Piyano yarışmasında ilk ödülünü kazanır. Dünyaca ünlü piyanistimiz Fazıl Say’dan bahsediyorum.

“Sanatçı, bir olayda aniden yeniden doğar. Her an her şey olabilir. Ki Türkiye; her an her şey olabilir babında zengin bir ülkedir.” diye not düştüğü son kitabı “Suya Yazılan” kitabı da bende merak uyandırdı ama 2017 de Kaleme aldığı “Akılla Bir Konuşmam Oldu” kitabına değinmek istiyorum bu hafta.  

Dünyam, Yüzler, Şairlerim ve Çocuklarım bölümlerinden oluşan kitap daha çok günlük/anı türünde yazılmış diyebilirim. İlk bölümde müziğe farklı bakış açılarına değinmiş, ikinci bölümde, Fazıl Say’ın hayatına bir şekilde dokunan tanınmış kişilerden bahsedilmiş. Üçüncü bölümde bestelediği eserlerden, “Çocuklarım” dediği dördüncü bölümde ise sanat hayatı boyunca tuttuğu notlardan ve ürettiği eserlerden bahsetmiş.

Arka kapak yazısı;

İnsan iyi hissederse iyi yaşar.
“İyi” ile sarmalandığında iyi şeyler üretir.
İyi hissetmeyi, iyiye inanırsa bulur.
“İyi”yi kimi insan Tanrı’da bulur, kimisi meleklerde.
Kimisi çiçeklerde, kimisi ağaçlarda.
Kimisi aşkta, kimisi sevgilide, kimisi çocuklarda, 
Kimisi müzikte, kimisi fizikte.
İyiden aldığımız güçle yaşarız. 
İyinin dokunduğu yerden filizleniriz. 
İyiden aldığımız güçle yaptıklarımız “umut” olur.
Tabular ve önyargılarla insanlar birbirini düşman ilan ediyor.
Çok da iyi bir dünya değil aslında burası.
Yine de umutlarınızı yok etmeyin. Bu evrende iyi de var.
Sabırlı ol. Güçlü ol. İçine çek nefesi.
Hayatı, iyiyi içine çek.
“Evrendeki iyiden asla vazgeçme.”

YOL SENİN İÇİNDE -Kinsun

Osman Balcıgil ile hüzünlendik, Fazıl Say ile biraz olsun rahatladık. Şimdi biraz da kendi içimize doğru bir yolculuğa çıkalım mı?  Kinsun’dan Yol Senin İçinde.

İnsanın en önemli ve en zor görevi kendini bulmaktır. Bulabilmelidir de. Ne pahasına olursa olsun. Ne şekilde olursa olsun. Bu bazen sarsıcı olabilir. Yüzleşmek, göğüs germek zorunda kalabilir bazı durumlarda. Bıkar, yorulur, sıkılır kimi zaman. Gitmek ister kendinden. Kendine gelebilmek için…

Keyifli hikâyelere yer verilmiş, hayata dair çok güzel mesajlar verilmiş, başucu niteliğinde bir kitap Yol Senin İçinde.   

Arka Kapak;

Bu dünyada u/mutsuz bir yaşam sürmek için yaratılmadın.
Umutsuzluk hâlbuki çok uzaktadır.
Farazidir. Gelecek ile örtülüdür.
Neden zor olanı seçiyorsun ki?
Geleceğe dair planlar insanı hüsrana uğratır.
Neden sana uzak olana bel bağlıyorsun?
Mutluluk tohumları senin içinde. Şimdide.
Bırak filizlensin. Ve sadece izle.
Filizlerin içinde koca bir ormana dönüşmesine şahit ol.
Onu reddetme. Kabullenmekten korkma. Umut hep bakidir.
Üzülme, kaybetmedin onu. Sadece onu yaşamayı unuttun.
Kendini seçmeyi yeğledin sadece. Kendini unut.
İçinde filizlenip koca bir ormana dönüşen yerde yola koyul.
Kaybol. Kendini kaybet ki mutluluğu bulasın.
Gelecekten kurtul ki asıl kendini bulasın.

Evet çok da iyi bir dünya değil aslında burası. Yine de umutlarınızı yok etmeyin. Bu evrende iyi de var.

Sevgi ve sağlıkla kalın…
Meral Türkdoğan

Main Image by StockSnap/Pixabay